از خیزش توده ای مردم ایران، بیش از یک سال گذشته است. انتخابات 22 خرداد 88، بهانه ای شد تا توده های جان به لب رسیده مردم ایران به صورت میلیونی در خیابان ها، علیه رژیم جمهوری اسلامی بپا خیزند. غلیان خشم فروخورده توده های وسیع مردم، رژیم مذهبی حاکم بر ایران را با  بحران های فزاینده ای روبرو ساخت. سران جمهوری اسلامی، برای مقابله با حرکت اعتراضی توده های بپا خاسته و برون رفت از بحران فروپاشی، به سرکوب عریان روی آوردند. دستگیری های گسترده، اعمال شکنجه های وحشیانه، تجاوز به دختران و پسران جوان و به قتل رساندن زندانیان در زیر شکنجه، ماهیت جنایتکارانه سیستم ارتجاعی حاکم بر ایران را بیش از پیش، برای مردم ایران و جهان آشکار ساخت.

خیزش عمومی جوانان و توده های میلیونی مردم، به رغم اینکه کلیت رژیم را با یک بحران سیاسی عمیق روبرو ساخته است، به رغم اینکه پوسیدگی و فساد درونی ارتجاع مذهبی حاکم بر ایران را در معرض دید همگان قرار داده است، به دلیل سرکوب عریان و به علت عدم حضور مستقل طبقه کارگر ایران، موقتا از تداوم خود به صورت اعتراضات وسیع خیابانی باز مانده است.

به رغم اینکه اعتراضات خیابانی توده ها، هم اکنون متوقف شده است، اما بحران های درونی رژیم، نه تنها کاهش نیافته، بلکه عمیق تر نیز شده اند. تشدید بحران سیاسی-اقتصادی حاکم بر جمهوری اسلامی، گسترش تضادهای درونی رژیم، لاینحل ماندن پرونده اتمی و به دنبال آن تشدید تنش های جامعه جهانی علیه جمهوری اسلامی و نیز باز شدن پرونده قطورنقض جدی حقوق بشر در نهاد ها و محافل بین المللی، آنچنان وضعیت وخیمی را برای رژیم جنایت کار حاکم بر ایران بوجود آورده است که هم اکنون جمهوری اسلامی را در عرصه داخلی و بین المللی، در شکننده ترین موقعیت سیاسی اش قرار داده است.

در موقعت کنونی، نا رضایتی اقشار مختلف اجتماعی به اوج خود رسیده است. گسترش فقر، گرانی، بیکاری و تل انبار شدن انبوه مطالبات سیاسی – اجتماعی توده های وسیع مردم  و به طور اخص، مطالبات سرکوب شده طبقه کارگر ایران، نه تنها زمینه های خیزش عمومی جوانان و توده ها را شدت بخشیده است، بلکه تبلور این امید نیز در جامعه هست که خیزش بعدی، با حضور پر رنگ اقشار تهیدست جامعه، جنبش طبقاتی طبقه کارگر و دیگر جنبش های مستقل اجتماعی همانند جنبش زنان، جنبش دانشجویی و جنبش اعتراضی معلمان همراه خواهد بود.

بحران حاکم بر رژیم سرمایه داری ایران و نیز حضور مستقل و تعیین کننده طبقه کارگر در خیزش های پیش رو، خواب مسئولان و نیروهای امنیتی رژیم را آشفته کرده است.
لذا، در چند ماه گذشته، ده ها تن از فعالان سیاسی ، فعالان جنبش کارگری، جنبش زنان و جنبش دانشجویی تحت تعقیب، فشار و پیگرد نیروهای های امنیتی جمهوری اسلامی قرار گرفته اند. تعدادی دستگیر و در زندان های رژیم، هم اکنون تحت بازجویی و شکنجه هستند. تعدادی دیگر، در بیدادگاه های رژیم، محاکمه و به حبس محکوم شده اند.
رضا شهابی و بهنام ابراهیم زاده از جمله فعالان کارگری هستند که در خرداد ماه گذشته دستگیر شده اند.
رضا شهابی عضو هیئت مدیره سندیکای شرکت واحد تهران، که از 22 خرداد 89 دستگیر شده است به رغم تودیع وثیقه 60 میلیون تومانی، همچنان در زندان اوین بسر می برد.
بهنام ابراهیم زاده، یکی دیگر از فعالان کارگری است، که از 22 خرداد 89 دستگیر و هم اکنون در بند 209 اوین زندانی است. ابراهیم زاده قرار است در تاریخ 16 آبان 89، به اتهام فعالیت های کارگری دادگاهی گردد

اسد مولود زاده، همایون جابری، پدرام نصرالهی و خسرو بوکانی از جمله دیگر فعالان کارگری و اعضای تشکل های مستقل کارگری هستند که در بیدادگاه های جمهوری اسلامی به حبس های از  4 ماه تا 2 سال محکوم شده اند.
منصور اسانلو، رئیس سندیکای شرکت واحد تهران، در حالی که دوران محکومیت 5 ساله اش رو به اتمام بود، دوباره محاکمه و یک سال دیگر به دوران زندان اش اضافه شده است.
علاوه بر این ها، تعداد زیادی از فعالان کارگری از جمله اعضای کمیته هماهنگی، در انتظار برپایی دادگاه های شان هستند.

در کنار تهاجم به فعالان کارگری، فعالین جنبش دانشجویی نیز مورد یورش وحشیانه نیروهای امنیتی قرار گرفته اند.
اخراج و دستگیری فعالین جنبش دانشجویی در دوماه گذشته، به شکل بارزی تشدید شده است.
سجاد اکبری، سینا چگینی، پیام صالحی، حسینی، قیصری و شریفی از جمله فعالان دانشجویی هستند که در یک ماه گذشته دستگیر شده اند.
دستگیری مجدد عابد توانچه فعال شناخته شده جنبش دانشجویی، آزاد کمانگر، دانشجوی دانشکده فنی تهران وفرشاد دوستی دانشجوی بوعلی همدان و اخراج ده ها دانشجوی دیگر،  گواه این حقیقت است که جمهوری اسلامی همزمان با بازگشایی دانشگاه های کشور، سرکوب و فشار بر جنبش دانشجویی را بیش از پیش تشدید کرده است.

جنش زنان، که همواره مورد تهاجم نیروهای امنیتی رژیم بوده است، طی هفته های اخیر بیشتر از گذشته با خفقان و سرکوب عنان گسیخته نیروهای اطلاعاتی روبرو شده است.
اگر تا پیش از این، زنان مبارز جامعه، در معرض دستگیری، زندان و شکنجه قرار داشتند، اکنون وکلای مدافع حقوق زنان نیز، از فشارهای امنیتی جمهوری اسلامی در امان نیستند. دستگیری نسرین ستوده، وکیل مدافع حقوق زنان ومحکومیت شیوا نظر آهاری، یکی از فعالان شناخته شده جنبش زنان به 6 سال حبس همراه با تبعید به زندان ایذه، نمونه های بارزی از تشدید سرکوب دستگاه قضایی جمهوری اسلامی علیه فعالان جنبش زنان است.
وضعیت موجود و چشم انداز خیزش مجدد توده های سرکوب شده ایران، وحشت سران رژیم را دو چندان کرده است.  عوامل اطلاعاتی و دستگاه های امنیتی جمهوری اسلامی که در مقابل جنبش های اجتماعی و اعتراضات توده ای مردم ایران، راهی جز سرکوب ندارند، هم اکنون هرچه بیشتر دایره امنیتی خود را، پیرامون فعالان جنبش های اجتماعی و به طور اخص، جنبش کارگری تنگ تر کرده اند.

کانون زندانیان سیاسی ایران (در تبعید)- سوئد- واحد اروبرو، سرکوب، دستگیری و اعمال فشار روز افزون بر فعالان جنبش های اجتماعی، به ویژه فعالان جنبش کارگری ایران را شدیدا محکوم می کند. این کانون از آنجا که، مبارزه جهت آزادی همه زندانیان سیاسی را یکی از اهداف اولیه خود می داند، از همه نیروهای آگاه و مبارز، از جمله انجمن ها و تشکل های کارگری جامعه سوئد در خواست می کند تا جهت آزادی فعالان جنش های اعتراضی، علی الخصوص فعالین جنبش کارگری ایران، نسبت به اقدامات سرکوبگرانه رژیم جمهوری اسلامی اعتراض نمایند.

                کانون زندانیان سیاسی ایران (در تبعید)- سوئد- واحد اروبرو

۲١مهر ١۳٨٩